SEFİLÎ’ye nazire*

 

Düşeni kaldırır yerden sanırsın

Görürsün uzanan el eğri büğrü

Konuşur tatlıca bir de bakarsın

Ağızda dolaşan dil eğri büğrü

 

Onca kıştan sonra baharı görür

Mayısta ağaca sular ki yürür

Bin çiçek her yeri donatır bürür

Meyveyi taşıyan dal eğri büğrü

 

Maviyi karayı denize döksen

Sarıyı yeşili göklere eksen

Şu gökkuşağında renklere baksan

Aldatır gözleri al eğri büğrü

 

Unutma her düzün vardır yokuşu

Yokuşu çıkanlar bulur inişi

Dostunun da bil ki olur yanlışı

Sarılır boynuna kol eğri büğrü

 

Doğa verir sana ekmeği aşı

Boş değil dünyanın toprağı taşı

İç içedir yaşamın baharı kışı

Gonca verir diken gül eğri büğrü

 

İyiyi kötüyü bilmeli kişi

Seçmeli elbet de kuruyu yaşı

Yorarlar ayaklar düşünen başı

Çeker tüm yükünü bel eğri büğrü

 

İnsanca yaşansa dostluk yiter mi

Doymayana umman olsa yeter mi

Çalış didin uğraş geçim biter mi

Ne sorarsın işte hâl eğri büğrü

 

 Gelmiş bir araya canların özü

Söylemiş çağırmış anmışlar bizi

Mecliste koymuşlar düzene sazı

Çalınır göğsümde tel eğri büğrü

 

Gurbetten sılaya aralar kalır

Aklar gider burda karalar kalır

Her bir dosttan derin yaralar kalır

Taşırsın sırtında çul eğri büğrü

 

Eylülde yaylanın çiçeği solar

Meyveler tahıllar ambara dolar

Kar yağar kış gelir kapıyı çalar

Isıtır sırtını şal eğri büğrü

 

Gidemedim yıllar oldu yurduma

Derdi meşekketi taktım ardıma

Yüklenmişim onca yükü sırtıma

Gidiyor Artvin’e yol eğri büğrü

 

Kararır gökler de yağmurlar düşer

Irmaklar kabarır dereler taşar

Kalmışsan ortada imdada koşar

Geçersin karşıya sal eğri büğrü

 

Tutsam Uzaklar’dan dostu çağırsam

Çıksam dağlara da “Hayden!” bağırsam

Şavşat’tan Ehlocan türkü çığırsam

Akar gözlerimden sel eğri büğrü

              

                     15 Nisan 2009

                           Erdem UZAKLAR

 

*Şavşatlı halk şairi Kasım DURSUN