GENE TÖKMİŞ MURUZLARİNİ
Karadeniz’de gemilari batmiş.
Sabah sabah
gené tökmiş muruzlarini.
Sökide muçurlanmış da beyhaber yatmiş.
Heç bilmeyerim
néyé tökmiş muruzlarini?
Ne sorarsan sor asla ses vermiyer.
Gözüne batsan da bir şey görmiyer.
Né tevatür işdür, aklım ermiyer.
İşte böylesine
Bizé tökmiş muruzlarini.
Bir tafraynan, bir hersinan içeri girer.
Yastuği, minderi tutar yere serer.
Kedelden kedele bacağlarini gerer.
Göriyersiz ki
eyca tökmiş muruzlarini.
Sobanın önünde duriyer küller.
Heç gülmez konuşmaz lâl olmiş diller.
Bu vazyeta ne der bilmem ki eller?
Ben ne bilem
néyé tökmiş muruzlarini.
Boçocuvalar sarmiş her yeri.
Kurtlanmiş peynir teptuğumuz deri.
Kararmiş gözleri kalmamiş feri.
Baksana ne
fena tökmiş muruzlarini.
Ne pileki tayatmiş ne cadi vurmiş.
Ahşama kadar dodopal gibi durmiş.
Kafasında kim bilûr nélér da kurmiş.
Anasigile gedememiş
diyé tökmiş muruzlarini.
Şalçokadan yamaluhlar sökülmiş.
Kedellerden hali kilim tökülmiş.
Ğeconun dibine çökmiş bükülmiş.
Alemé ibretluğa bir
köyé tökmiş muruzlarini.
Bir tiknam tohunsan elletmiyer.
Sohulsan usulca, yoh belletmiyer.
Pırtıkléniyer bir şey söyletmiyer.
Anlaşıliyer ki her
şeyé tökmiş muruzlarini.
Her gün tana toluği kayiran ben.
Her gün oduni çirayi yaran ben.
Her gün çalayi nekeri kıran ben.
Hal böyle böyléykén
géné tökmiş muruzlarini.
Satıp kurtulasın mal değil ki…
Bu kabullanacah bir hal değil ki…
Verip sormiyasın bir nal değil ki…
Allahisen ağnadız mi
néyé tökmiş muruzlarini?
E.UZAKLAR
KASIM 2003, ANKARA
Not: Bu şiir, serbest heceyle yazılmıştır.
